เรื่องเหล่าของนักเหล่านิทาน :kuhaku rina

กาลครั้งนานมาแล้ว ได้มีผู้กล้าและเพื่อนของเขาเดินทางไปปราบปีศาจเพื่อช่วยผู้คนมากมายที่ต้องทนทุกข์ทรมาณเพราะราชาปีศาจผู้โหดเหี้ยม
"เอาละเหล่าผองเพื่อนผู้กล้าหาญแห่งข้า เส้นทางต่อไปนี้คงไม่ง่ายดังเช่นเมื่อก่อนข้าขอถามพวกเจ้าอีกครั้ง"ผู้กล้ารูปร่างสูงสง่าเอ่ยออกมาขณะที่พวกเค้าได้มายืนอยู่หน้าปราสาทของราชาปีศาจ
"พวกเจ้าพร้อมที่จะสู้กับราชาปีศาจหรือไม่ถึงแหม่ว่าสิ่งที่ต้องแลกคือชีวิตของพวกเจ้าก็ตาม"ผู้กล้าถามขึ้นอีกครั้งก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับพรรคพวกของเค้าที่ฝ่าฝันอุปสรรคมามากมายด้วยกัน
"พวกข้าพร้อมหากมันสามารถช่วยผู้คนเหล่านี้ได้ และถ้าเจ้าคือผู้นำพวกข้าพร้อมจะตามเจ้าแหม่เส้นทางข้างหน้าจะมีแต่ความตายรออยู่ก็ตาม"
หญิงสาวรูปร่างอรชรเอ่ยขึ้น
"ถ้าเช่นนั้น ไปทำให้มันจบกันเถอะ" ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่พวกเค้าจะเดินหน้ามุ่งเข้าสู่เส้นทางที่พวกเค้าได้เลือกขึ้นมาเอง


"เอาละเด็กๆจบแล้วละเพราะงั้นขอตัวก่อนน่ะ"เสียงเล็กๆอ่อนหวานดังขึ้นขัดกับบรรยากาศที่ตนเป็นผู้สร้างขึ้นมาร่างในชุดคลุมสีกรมท่าผุดลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนมือเล็กจับชายผ้าเอาไว้
"เดี่ยวก่อนสิฮะเหล่าต่อเถอะน้าๆ"เด็กชายเด็กสาวที่นั่งฟังจำนววนไม่มากแต่ก็ไม่น้อยเข้ามาอ้อนวอนร่างในชุดคลุมนั้น
"คงไม่ได้ละน่ะ ก็นิทานมันมีเพียงเท่านี่นี้หน่า แล้วก็เราต้องไปแล้วละถ้าช้าไปพระอาทิตย์จะตกดินซะก่อน"ร่างในชุดคลุมเอื้มหมืมาลูบหัวเด็กๆก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

ฉัว
เสียงดาบสีดำสนิทรูปร่างขนาดใหญ่ตวัดผ่านร่างของกวางตัวหนึ่งในป่า
"เอาละ ได้อาหารเย็นแล้วละสิ" เสียงทุ้มของชายหนุ่มไม่น่าจะเกินวัย14-15ปี ดังออกมาจากร่างกายสมส่วนแลดูมีมัดกล้ามเล็กๆก่อนที่ชายหนุ่มจะลากกวางตัวนั้นไปยังที่โคลนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแล้วลงมือจุดไฟเพื่อย่างกวางจนกระทั่งกลิ่นหอมฉุยโชยออกมา
"อืมมม หอมใช้ได้ แสดงว่าฝีมือการย่างของข้ายังไม่ตกสิน่ะ"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วลงมือทาน
"จะเป็นอะไรไหม ถ้าจะขอแบ่งเนื้อพวกนั้นสักหน่อย" เสียงลึกลับดังขึ้นข้างหลังชายหนุ่มในระยะประชิด
"ว้าก! ใคร อะไร เข้ามาสิอย่าคิดจะกลัวน่ะเว้ย!"ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นอย่างตกใจมืกกำหมัดแน่นพร้อมชกตัวอะไรสักอย่างที่กล้าเข้ามาแต่ ตากลับปิดแน่น
"ข้าอยู่ข้างหลังเจ้า คุณนักดาบ(ซื่อบื้อ)"คำหลังคงได้แค่คิดถ้ายังอยากกินเนื้ออยู่อะน่ะ
"อ้าว ขอโทษๆ ตกใจไปหน่อยน่ะเมื่อกี้ว่าอะไรนะ" อืม สติไม่เต็มแล้วยัง หูไม่ดีด้วยสิน่ะอ่า ช่างน่าสงสารอะไรเยี่ยงนี้
"ข้าบอกว่าขอแบ่งเนื้อพวกนั้นสักนิดจะเป็นอะไรไหม"ร่างลึกลับพูดพลางถอดหูดที่คลุมศรีษะออกเผยให้เห็นใบหน้าน่ารักอย่างเด็กสาววัย14-15ปี
ดวงตาสีทับทิมสดใส และเรือนผมสีฟ้าน้ำทะเล บนใบหน้ามีรอยยิ้มเจ้าเล่นิดๆประดับอยู่
"อ้อ อืม ตามสบายเลย" ถ้าดูๆไปเจ้านักดาบนี้ก็หล่อแหะใบหน้าคมสัน จมูกโด่งนิดๆ ดวงตาสีแซฟไฟ ผมสีดำสนิทราวกับรัตติกาลที่หูมีต่างหูรุปไม้กางเขนกลับหัว
"ขอบคุณน่ะ" เอาละ ในเมื่อเจ้าให้แล้วข้าจะกินอย่างไม่เกรงใจเลยแล้วกัน อิอิ