ห้องแห่งความดี(กิจกรรมนักเรียนหอพฤกษาสวรรค์)

ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้ามาบริเวณโบสถ์ หันมองดูรอบโบสถ์

"ที่นี่สงบดีจัง"ร่างเล็กเดินไปที่สวนดอกไม้เล็กๆข้างหน้าโบสถ์ค่อยๆย่อตัวลงไปลูบต้นไม้เล็กๆในแปลง

"ชอบที่นี่กันใช่ไหม งั้นเยลจะช่วยเองนะ"ร่างเล็กพูดราวกับสามารถสื่อสารกับต้นไม้เหล่านั้นได้ ต้นไม้ในแปลงค่อยๆสั่นไหว ใบไม้ค่อยๆผลิออกมาจนเต็มต้น ดอกไม้ค่อยๆเบ่งบานแข่งประชันสี ราวกับจะอวดร่างเล็กตรงหน้า

"คิกคิก"ร่างเล็กหัวเราะคิกคักลุกขึ้นไปตักน้ำมารดต้นไม้เพิ่มความฉุ่มฉ่ำอีกเล็กน้อย บริเวณรอบๆต้นไม้ใบหญ้าค่อยๆผลิใบเขียวเข้มขึ้น ความร่มรื่นที่เพิ่มมากขึ้นพลอยทำให้คนที่มาที่นี่สงบไปด้วย

"อย่างนี้จะเรียกว่าทำความดีรึเปล่านะ"ร่างเล็กเอียงคออย่างสงสัย "ช่างมันเถอะ คิกคิก" ร่างเล็กนั่งลงและพูดคุยกับต้นไม้ต่อไป....

ฉันเดินเข้ามาในโบสถ์ก่อนจะมองไปรอบๆ"ใหญ่จังเห็นแล้วนึกถึงโบสถ์ที่บ้านเราแลยแหะ"ฟายด์พูดก่อนจะเดินไปยิบไม้กวาดมากวาดพื้น"ฟายด์กวาดไปเรื่อยๆจนเสร็จ"เอาละเสร็จแล้ว""ฟายด์พูดยิ้มๆแต่ก็แค่แป๊บเดียวก็กลับมาทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม"กลับดีกว่า"ฟายด์พูดกจะเดินกลับหอพักกักเดื

-

---

------      ดวงตาสีแดงข้างขวาส่องประกายแปลกๆออกมา....ร่างของไฮเดิร์สน์ก้าวเข้ามายังบริเวณโบสถ์
ในยามนี้...รัตติกาลมาเยือน...แสงนวลจากดวงจันทร์ส่องลงมา....

 สายตานั้นทอดยาวมองพื้นที่โดยรอบ....ในตอนนี้ทุกอย่างดูดีมาก....โบสถ์ก็ปิดแล้วไม่รู้จะทำอะไรดี(?)
้้
  เท้าที่เปลือยเปล่าของเขานั้นย่างเข้าไปในท่ามกลางดอกไม้ที่บานสะพรั่ง....ทันใดนั้นเอง...ความรู้สึกเจ็บแปลบก็เข้ามา

  เมื่อก้มมองดู...ดอกไม้และหญ้าที่ขึ้นมาสูงถึงน่องทำให้เขาต้องก้มลงไปแหวกพรงออก...สิ่งที่เห็นคือวัชพืช...

หนามใหญ่ได้ทิ่มแทงเข้าไปในเท้าของไฮด์...เลือดเริ่มไหลรินออกมาอย่างช้าๆ...และเมื่อมันหยดลงสู่ผืนดิน...บางอย่างก็พลันเกิด...

  พื้นดินสั่นไหว...ต้นไม้ใบหญ้าสั่นคลอ...พื้นดินแตกระแหง...แล้วบางอย่างก็โผล่พรวดขึ้นมาจากใต้ผืนภิภพ....

หยาดโลหิตแห่งเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์....แล้วยิ่งจากของตัวเขาที่'พิเศษ'ด้วยแล้วนั้นได้สร้างสิ่งหนึ่งขึ้นมา...

  ไม้หนามต้นใหญ่ยักษ์ที่ขยับไปมาได้ราวกับมีชีวิต มันพุ่งตรงเข้ามายังไฮด์เพื่อหมายปองเลือดที่...น่าลิ้มรสก่อนหน้านี้...

 "อีกแล้วสินะ...น่าเบื่อจริง..เจ้าวัชพืช...กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันหนอ? ' ')/" น้ำเสียงนิ่งเรียบดูไม่เป็นกังวลกับอะไรนักดังขึ้น

   เขาพุ่งตัวหลบออกมาอย่างง่ายดาย...มือทั้งสองข้างประกบประกบเข้าด้วยกัน แสงสีขาวออกมาจากช่องว่างของมือแล้วไฮด์ก็ค่อยๆแยกมือออกอย่างช้าๆ...

 จากเริ่มค่อยๆปรากฏเป็นปลายดาบและเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น...เมื่ออ้าออกกว้างจนสุดก็ปรากฏเป็นดาบยาวโค้งแบบอาหรับสองเล่ม

  เขากระชับจับยึดมั่นดาบทั้งสองให้แน่น...ตั้งการ์ดย่อตัวเล็กน้อย...แววตาสงบนิ่งแต่ดูมั่นคงเพ่งจับจ้องไปที่เจ้าพืชที่เหวี่ยงตัวเองไปมาอย่างดูวุ่นวาย

 
      ฟุบบบบ!!!!


 มันเหวี่ยงและจะฟาดลงมาใส่ร่างของไฮด์...ด้วยทั้งขนาดและความเร็วนั้น...หากโดนเข้าไปร่างกายคงแหลกเหลวเป็นแน่

 แน่นอนว่าอย่างไฮเดิร์สน์คนนี้แล้วคงไม่เกินความสามารถ...เขาโดดตัวขึ้นสูง เจ้าไม้ยืดหยุ่น(?)มีหนามนี่ได้ฟาดลงไปกับดินอย่างแรง...ดอกไม้ใบหญ้าปลิวกระจาย

    เขาไม่ปล่อยโอกาสนั้นให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์...ปรากฏวงเวทย์ที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศบริเวณเท้า..
มันเรืองแสงทอออกมา...ไฮด์ใช้มันในการถีบตัวลงไป...พุ่งเข้าหาเจ้าไม้หนามยักษ์นั่นอย่างรวดเร็ว

 
    ฉึก!!!


เสียงจากดาบข้างซ้ายแทงทะลุมันพร้อมกับดาบจากมือข้างขวาที่เหวี่ยงมาต่อ...


     ฉับ!!!


 มันถูกตัดขาดออกทันที...ดื้นทุรายไปมาอย่างรุนแรง...น้ำสีม่วงเข้มพุ่งทะลักออกมาจากปากแผล...

  เขาไม่ลังเลที่จะยกคมดาบทั้งสองมาไขว้ติดกันเป็นกากบาท...ปรากฏออร่าเรืองแสงสีอ่อนขึ้นมา...ปกป้องจากน้ำประหลาด(?)

  น้ำพวกนั้นเมื่อได้สัมผัสกับพืชพรรณรอบข้างก็ทำให้เน่าสลายอย่างรวดเร็ว...และกลายเป็นผง...ล่องลอยหายไปกับสายลม


   "เรียบร้อยแล้วสินะ...." รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้น...สายตามองไปยังเจ้าสิ่งประหลาดที่นอนนิ่งสนิท....


       ครืนๆๆ

   
  เหมือนจะยังไม่จบ...และคราวนี้...แผ่นดินไหวที่สั่นสะเทือนอย่างมาก...พื้นแยกออกมากขึ้นเป็นบริเวณรอบข้างโดยกว้าง...

  ร่างที่ใหญ่ยักษ์....มหึมา...อลัง(?)ของวัชพืชยักษ์พุ่งพรวยขึ้นมาจากดินที่แตกระแหงนั้น...คราวนี้เป็นบอส?

 
  สูงราวยี่สิบเมตร...เส้นผ่านศูนย์กลางลำตัวประมาณห้าเมตร....งานนี้ดูท่าว่าจะไม่หมูแล้วสิ....

     สัตว์ประหลาดตัวเล็ก(?)แบบตอนแรกที่เขาจัดการไปนั้น...โผล่งอกออกมาตามตัวของมันเป็นจำนวนมาก

   
    "ต้องรีบจัดการให้จบๆภายในคืนนี้...- -" น้ำเสียงนิ่งเรียบของเด็กหนุ่มดูแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย...

  สองมือของเขาจับข้อศอกของอีกด้านนึงไว้....แล้วแสงสีขาวก็ตามมาเหมือนทุกที....

เมื่อค่อยๆแยกแขนออกก็กลายเป็นดาบใหญ่ยักษ์ใหญ่กว่าตัวไฮด์เท่านึงได้...เขาเอื้อมมือไปจับและยกลงมาปักข้างๆที่ๆเขายืนอยู่

 "เอาล่ะๆ....ตอนนี้ราจะขอทำหน้าที่เป็นคนสวนก่อนแล้วกัน...ถึงเวลากำจัดวัชพืช~"

 มือเล็กๆนั่นยกดาบขึ้นมาควงครั้งนึงก่อนจะหันชี้ไปทางร่างของเจ้าพืชอัปลักษณ์ที่สุดแสนจะประหลาดนีั....

 แสงสีขาวเปล่งประกายออกมาจากบริเวณเท้าของเขา...เมื่อวิ่งตรงไปข้างหน้านั้นกลับเร็วมากแม้จะแบกดาบหนักนี่อยู่ก็ตาม.

    ขาคู่นั้นวิ่งขึ้นไปตามลำต้นของเจ้าไม้ประหลาดนี้ได้ราวกับไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วง....

 เจ้าตัวเล็ก(?)พุ่งเข้ามาหมายจะจัดการเขา...แต่แค่เหวี่ยงดาบตัดเพียงครั้งเดียวก็สิ้นใจ...ตัดขาดอย่างง่ายดาย...

  เด็กหนุ่มยังคงวิ่งขึ้นไปต่อข้างบนนั้น...แสงสีขาวที่พลั่งพรูออกมาจากเท้านั้นเหมือนจะเป็นการช่วยให้อยู่บนนี้ได้...

  เจ้าตัวประหลาดยักษ์มากมายถูกตัดขาดแล้วตกลงมาสู่พื้นเรื่อยๆ...แล้วเหมือนจะมีตัวหนึ่งทำเล่นทีเผลอจนเขาเกือบจะโดนลูกหลงแต่ก็สามารถจัดการตัดขาดไปได้

และเหมือนว่าจะมีการกะผิดอะไรไปนิดหน่อย...เจ้าไม้ยักษ์ตรงส่วนที่ขาดนั้นพุ่งกระเด็นเข้าไปอัดพังปะทะกับประตูโบสถ์จนพังเสียหาย....


      โครม!!!


  "แย่ล่ะ..." เขาพึมพำออกมาเบาๆแต่ก็ยังคงฟาดฟันกับเจ้าพวกนี้อย่างมันส์มือ...ซึ่งเมื่อมีตัวแรกไปเปิดฉาก(?)ใส่โบสถ์แล้วก็ย่อมต้องมีตัวอื่นๆตามไป(?)

  สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เอาซะเลย...แบบนี้ไม่ใช่การทำความดีแน่ๆ - -"

 มาถึงแล้ว....มาถึงจุดยอดบนสุด...มันสูงมากและเป็นจุดชมวิวที่ดีจริงๆ = v =b

 แต่เดี๋ยวก่อน!!!...นั่นไม่ใช่ประเด็น...ตอนนี้สิ่งที่เราควรจะทำก็คือการ...กำจัด...วัชพืช

  ไฮเดิร์สน์หัวเราะเล็กน้อยขณะที่กำลังแกว่งดาบยักษ์ในมือไปมาแล้วก็ได้ง้างดาบขึ้น...ก่อนจะ..

 
    ฉึก!!!


 ปักดาบลงไปที่ตัวของมัน....เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากปากที่อยู่อีกด้าน....มันดิ้นและส่ายไปมาอย่างเจ็บปวด

  เด็กหนุ่มนั้นยังคงหัวเราะต่อไปในขณะที่ได้จับด้ามดาบไว้แน่นกันตก...ตัวเขาพุ่งไปมาตามแรงแต่ก็ไม่ยอมตกเด็ดขาด...

 ไฮด์ตีลังกาหมุนๆตัวเองโดยที่ยังจับด้ามดาบไว้อยู่...เหมือนกับสว่าน...ดาบคมเจาะเข้าไปในเนื้อของตัวประหลาดเรื่อยๆ


 แล้วเขาก็บิดดาบกดลงมาโดยที่มันไม่หลุดออก....ดูๆไปก็คล้ายกับเป็นฉากตกหน้าผา...โดยที่มีกิ่งไม้งอกออกมาข้างๆแล้วคนได้จับไว้ดั่งมุขตลกในหนังสือการ์ตูนเล่มนึง

   เด็กหนุ่มห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น...เขาไม่มีแรงที่จะกดดาบลงมาตัดมันอีกแล้ว....จึงต้องใช้ตัวช่วย(?)

ขาเปลือยเปล่าทั้งสองข้างของเขานั้นตีเข้าด้วยกัน....ทำให้เกิดแสงสีขาวสว่างวาบออกมา....เกิดเป็นโซ่ตรวนที่คล้องขาทั้งสองข้างเอาไว้....แล้วมีลูกตุ้มห้อยอยู่ด้วย

  ไฮด์ออกแรงเหวี่ยงลูกตุ้มทั้งสองให้พุ่งเข้ามาตีชนกัน...เกิดเสียงดังลั่นสนั่น...น้ำหนักมหาศาลที่เพิ่มพรวดมานั้นทำให้เขาสามารถกดดาบลงมาได้เรื่อยๆ....

   ดาบยักษ์ทำการเฉือน....ลงมา...ลงมา...ดิ่งลงมาข้างล่างเรื่อยๆ.....ร่างใหญ่ยักษ์ของมันค่อยๆขาดฉีกออก....เลือดสีเข้มขุ่นมัวทะลักออกมามากมายมหาศาล....

   เกราะวงเวทย์ปรากฏขึ้นเหนือศรีษะและรอบข้างตัวเขา....มันช่วยป้องกันการถูกน้ำพวกนี้ได้....

  เสียงกรีดร้องโหยหวนคร่ำครวณด้วยความเจ็บปวดของตัวประหลาดต้นไม้ขวากหนามนี่ดังลั่นไปทั่วทุกพื้นที่.....

 แล้วเสียงนั้นก็เงียบลงพร้อมกับร่างของไฮด์ที่ลงมาถึงพื้นพอดี....ลูกตุ้ม...และดาบยักษ์ค่อยๆสลายกลายเป็นผงสีทองเรืองรอ..แล้วหายกลับเข้าไปในตัวของเขา....

    ไฮเดิร์สน์ขมวดคิ้วมองรอบๆด้วยความหวาดหวั่น(?)....มันเละเทะมาก...และไหนจะยังซากพวกนี้อีก....ที่สำคัญ...โบสถ์!!!


   เด็กหนุ่มหัวเราะไปแห้งๆ....แววตาฉายความเหนื่อยล้า(?)เต็มที....เสียงที่ดูเนือยๆนั้นปรากฏขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้าย


"ดูเหมือนว่า....คืนนี้....จะไม่ได้นอนแล้วสินะ....ทำความสะอาด....จัดการสวน....ซ่อมแซมโบสถ์...."


-----

---

-

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในโบสถ์เขามองดูรอบๆอย่างสงบก่อนจะหาที่นั่งลง
"สงบดีจังนะ"เขาพึมพำเบาๆก่อนจะหลับตานึกถึงอดีต

"ชะ ช่วยด้วย"เสียงชายคนหนึ่งเรียกหลังโดนต้นไม้ทับ
"เรียวพวกเราโดนต้นไม้ทับ รีบไปช่วยเถอะ"เขาพยายามวิ่งกลับแต่โดนเรียวคว้าไว้
"ไม่ได้ถ้าเราไปช่วย ทหารจะตามเราทัน"เรียวส่ายหน้าก่อนจะพาเขาวิ่งต่อ
"แต่ว่า.."เขาจะพูดต่อแต่เรียวกลับพูดก่อน
"เขาไม่รอดแล้วถ้าเราไปช่วยก็จะตายกันหมด เจ้าหนูนายอยากรอดไหม อยากมีชีวิตต่อไปหรือเปล่า"เรียวตะคอกใส่ซึ่งเขาก็ได้แต่พยักหน้าตอบ
"ถ้างั้นจงฟังฉัน ทำทุกอย่างเพื่อให้มีชีวิตต่อไปต่อให้สิ่งนั้นจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม"
"แม้แต่การทิ้งพวกพ้องนะเหรอ"เขาตะโกนกลับ
"ใช่ เพื่อมีชีวิตต่อไปต่อให้ต้องทิ้งพวกพ้องฉันก็ยอม"เรียวพูดเรียบๆแต่คำพูดนั้นกลับทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมาก
"ถ้างั้นเราจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร ถ้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวต่อให้มีชีวิตต่อไปฉันก็ไม่ดีใจหรอก!"เขาตะโกนกลับเขารู้สึกแย่มากที่เรียวพูดอะไรแบบนั้นออกมา
"นั่นสินะ เพราะงั้นฉันถึงอยากมีชีวิตต่อไปเพื่อปกป้องคนที่เหลืออยู่ปกป้องสิ่งสำคัญของฉัน"เขาพูดเรียบๆก่อนจะหันมามองเขา
"เพราะงั้นเจ้าหนูนายก็ต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้นะ"เขายิ้มให้เศร้าๆก่อนจะวิ่งต่อไป
จากนั้นพวกเราก็ทิ้งพวกพ้องหลายอีกหลายคนให้ตายไป จนในที่สุดแม้แต่เรียวคนที่เป็นเหมือนเพื่อนและพ่ออีกคนก็ตายไป แต่ถึงงั้นเขาก็มีชีวิตอยู่ ชีวิตที่อยู่มาได้จากชีวิตคนอื่นอีกหลายคน

"เรียวทั้งที่นายบอกให้ทำทุกอย่างเพื่อมีชิวิตแต่นายกลับยอมตายเพื่อฉัน"เขาพึมพำเบาๆก่อนจะมองโบสถ์ที่มีแต่ความเงียบสงบ
"พระเจ้าทำไมท่านถึงไม่เคยช่วยพวกเราเพราะพวกเราเป็นปีศาจหรือท่านไม่เคยมีจริง"เขาพูดเบาๆก่อนจะลุกแล้วเดินออกจากโบสถ์ไป