ความทรงจำ : White Di Majer

ความทรงจำ...

วันนั้นคุณจำได้หรือเปล่าครับ ... เราพบกันวันนี้แหละ ... ใช่ครับ คุณจำได้แล้วใช่ไหม 

ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่...อย่างหัวเราะสิครับ ....เอ๋..ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ 

อืม....อ๋อ..ใช่ครับ วันนั้นแหละที่เราพบกัน คุณจำได้ด้วยสินะ 

แหวงเหรอ...มันอยู่ในกล่องครับ กล่องนั้นอยู่ในลิ้นชักห้องผมนะ ...

ผมเพิ่งถอดมันเมื่อไม่นานนี้เอง ฮ่าๆ...คุณล่ะ ถอดมันทิ้งนานแล้วหรือยัง 

รอยยิ้มผมปรากฏขึ้นพร้อมมือเรียวของอีกฝ่าย ที่กำลังยกแก้วไวนืในมือขึ้นดื่ม ผ่นไปกี่ปีแล้วนะที่ผมไม่ได้เจอกับเธอ บทสนทนาเหล่านั้นจะทำให้เราทั้งสองกลับมาอีกครั้งได้ไม่นะ แต่ยังไงมันก็แค่ความทรงจำ รอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นหลังจากมือเรียวนั้นวางแก้วไวน์ลง เธอหันมามองผมพร้อมลูบไล้มือผมเบาๆ ท่าทีที่ยั่วยวนไม่เคยเปลี่ยนของเธอมันทำให้หลงใหลอีกครั้ง .... คนที่เจ็บไม่เคยจำแบบผมจะเป็นยังไงต่อไปนะ .....

ผม ซีโร่ ครับ ผมเป็นโฮสต์อยู่ในคลับแห่งหนึ่ง วันๆแทบจะไม่ต้องทำอะไร ได้แต่นั่งลอยไปลอยมารอลูกค้าสาวๆ ที่เข้ามาเรียกใช้ในแต่ละวันอยู่กับกิจกรรมเดิมที่ดำเนินเรื่อยๆเป็นละครฉากเดิมที่วนเวียน อยู่ภายใต้ห้องแอร์เย็นช่ำมีทั้ง กลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล้าที่ลอยปะปนอยู่ในอากาศ พร้อมกับกลิ่นกายของหญิงสาวที่ค่อยแนบกายในทุกค่ำคืน  และวันนี้ผมก็เลิกงานอย่างทุกวัน ผมเดินออกจากโรงแรมพร้อมกับเงินก้อนโตในมือ คืนนี้เธอเป็นสาวสวยร่างเพรียวในชุดสีแดงร้อนแรงลีลาบนเตียงเด็ดสุดๆ แต่ที่สำคัญที่สุดของเธอคือ กระเป๋าหนักไงครับ เธอได้รับสิ่งที่พอใจผมก็สมควรที่จะได้รับเช่นกัน 

เมื่อเสร็จงานผมก็พาร่างสูงโปร่งของผมเดินเตร่ไปตามถนนที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาก่อนจะต้องชะงักเมื่อมีร่างหนาอีกคนเดินเข้ามาทาบทับเงาของผมพร้อมกับคำแรกที่ทักทายออกมา

 “สวัสดีครับ ซีโร่ จากคลับ XXX ใช่ไม” ผมยิ้มตอบรับอย่างเป็นมิตรทันทีเพราะเคยเห็นชายคนนี้เข้าคลับที่ผมอยู่บ่อยๆ “ครับ คุณลูกค้าสินะครับ “ผมมองชายหนุ่มร่างหนาตัวสูงโปร่ง (มันสูงกว่าผมได้ไงเนี่ย) คิ้วเข้ม ตาคม แถมตานั้นจ้องมาแทบจะกลืนกินตัวผมไปทั้งตัว จนผมอยากตะโกนใส่หน้าว่า ผมไม่ใช่เกย์นะ!! ถึงผมเป็นโฮสต์แต่ก็รับแค่ผู้หญิง แม้คลับที่ผมอยู่จะรับทั้งชายทั้งหญิงก็ตามแต่โฮสต์สามารถเลือกรับได้ แต่ยังไงก็ตามคนๆนี้ก็เป็นลูกค้าของคลับผมต้องยิ้มเข้าไว้ “ครับ คุณชื่อ....”

“ผม ภพ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมเคยเห็นคุณในคลับสองสามครั้งว่าจะเข้าไปทักทาย แต่ก็เห็นคุณไม่ค่อยว่างซักที ว่าแต่ตอนนี้จะไปไหนหรอครับ แล้วทานอะไรหรือยัง”  ผมมองคนชื่อ ภพ ที่พูดแทบไม่หยุดพักอย่างมึนๆ คือมันต้องการอะไรครับ?

“เอ่อ...ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับภพ ผมจะกลับบ้านครับ”พูดจบก่อนผมจะรีบเดินหนีไปทันทีก่อนร่างสูงนั้นจะจับมือผมแล้วลากผมไปเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่งแทน

“นั่งเป็นเพื่อนผมก่อนนะครับ”พูดจบลูกค้าที่น่ารักของคลับผมก็หันไปสั่งอาหารและชวนผมคุยไปเรื่อยๆ ผมก็ได้แต่ตอบ อืม ครับ เข้าใจแล้ว พร้อมกับส่งยิ้มให้ตลอด กว่าผมจะได้กลับห้องก็ปาไปเกือบเช้า โดยมีคุณลูกค้าเป็นผู้มาส่ง วันอันสงบสุขของผมก็จบลงด้วยดีและขออย่าให้เจอะเจอกันอีกเลย

วันที่ 2 

“เซโร่ ครับ วันนี้ผมอยากไปนั่งทานข้าวที่ร้านแถวเขตXXXนี้อ่ะไปด้วยกันนะ” ทุกคนครับ นั้นมัน ภพครับ!!!โผล่มาในคลับผมพร้อมกับลากผมออกจากคลับทันที แล้วก็จบลงด้วยการที่ผมนั่งฟังเขาพูดทั้งคืน อย่างวันแรกที่เจอกัน

วันที่ 3  วันนี้ผมลาหยุดงานครับอยู่บ้านก็ขอพักสบายๆหน่อยเถอะ 

“ซีโร่ วันนี้ผมได้ยินว่าคุณหยุดงานเราไปเที่ยวกันนะครับ” ไม่นะ!! ซีโร่อีกแล้วTT จะตามอะไรผมหนักหนา พูดจบพร้อมกับลากผมออกไปแล้วพามาส่งเหมือนอย่างทุกวัน

วันที่ 4 , 5, 6......... ก็ยังคงเหมือนเดิมภพเข้ามาแทบจะทุกอย่างในชีวิตผมแล้วตอนนี้ผ่านมาเดือนนึงแล้วครับเจ้าเด็กบ้านั้นก็ยังตามผมอยู่ได้ ไม่ต้องสงสัยครับ ว่าทำไมผมเรียกมันว่าเด็ก สรุปคุยไปคุยมาผมเพิ่งรู้ว่าเราห่างกัน 5 ปี และเจ้าเด็กนั้นก็เริ่มย้ายของๆผมไปที่ห้องของมัน  ใช่ของๆผม ในช่วงหนึ่งเดือนผมแทบจะไม่ได้เข้าคลับผู้จัดการแทบจะมาล่าตัวผม แต่เจ้าเด็กนี่ก็ยังตามติดผมอย่างกับตังเม ที่มันย้ายของๆผมไปเพราะ วันนั้นคงเป็นช่วงกลางเดือนได้มั่ง เจ้าเด็กนั้นอยู่ดีๆก็เข้ามาเคาะประตูห้องผมแต่เช้าแล้วลากผมมาทั้งชุดนอนยัดขึ้นรถแล้วพามาคอนโดมัน โดยไม่ฟังคำโวยวายของผมเลย  พอมันลากผมเข้าคอนโดเสร็จก็โยนผมลงเตียง ย้ำนะครับ โยน  พร้อมคำพูดที่ผมแทบจะวิ่งเข้าไปต่อย 

“ซีโร่ นอนไปก่อนนะ เดียว ภพจะทำอะไรให้ทาน วันนี้ภพจะโชว์ฝีมือเอง”  พูดเสร็จปิดประตูห้องแล้วมันก็ออกไปทำอาหารตามที่บอก ทุกคนช่วยบอกผมได้ไม ว่าเด็กบ้านั้น มันจะลากผมมาเพื่อ??? ผมนั่งมึนและทบทวนเหตุการณ์ซักพักก่อนลุกขึ้นแล้วเดินสำรวจห้องเจ้าเด็กนั้นทันที ก่อนเดินไปด้านนอก พร้อมกับเห็นเด็กนั้นกำลังทำอาหารด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ให้ตายเถอะ ผมยอมยกโทษให้ล่ะกัน และหลังจากนั้นเด็กนั้นก็เล่าสารพัดเรื่องต่างๆให้ผมฟังอย่างไม่รู้จักเบื่อในขณะที่ทานอาหาร และมื้อนั้นจบลง สรุปกลายเป็นทุกๆวันผมจะต้องมาทานอาหารที่คอนโดเจ้าเด็กนี่ และบางคืนก็เผลอหลับไป สงสัยผมคงเผลอติดใจอาหารของภพแล้วสิ  นี่มั่งครับที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เด็กบ้านั้นย้ายของๆผมไปคอนโดของมัน

ยังครับยังไม่จบเพียงเท่านี้ เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อวานนี้เอง ผมไม่อยากเล่าแต่ทุกคนคงอยากฟังล่ะสิ ภพนะสิครับ เขาสารภาพรักกับผมจนได้ ฮ่าๆ อย่ามาอิจฉาผมเซ่ (รู้สึกก่อนหน้าแกบอกไม่ใช่เกย์นะ) อย่างที่บอกเมื่อวานผมจำได้ว่าผมทะเลาะกับเด็กนั้นเพราะเรื่องที่เด็กบ้านั้นเจอผมกำลังทำงานอยู่ (ผมแค่แวบไปทำเองนะ) เราทะเลาะกันหนักมากเลยครับ ตอนนั้นผมยังสงสัยอยู่เลย ผมเป็นอะไรกับภพนะ แต่ความใกล้ชิดตลอดเวลา 1 เดือนทำให้ผมรู้ว่า เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมแล้วทุกอย่าง ทั่งที่ห้อง ทั้งอาหาร การแต่งตัว รอยยิ้ม และหัวใจของผม อาจจะเลี่ยนไปหน่อย แต่ผมก็หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว แต่เด็กบ้านั้นเมื่อไรจะพูดนะ ผมถอนหายใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขา และผมก็ไม่อยากจะเสียเขาไป ผมรีบคว้ากุญแจรถและขับรถโดยปล่อยให้ผู้หญิงที่ผมต้องบริการเธออยู่ตรงนั้นตอนนี้ผมต้องหาเด็กบ้านั้นให้เจอก็พอ คืนนั้นผมต้องเสียน้ำตาให้เด็กบ้านั้นและกว่าจะหาเจอแทบล้มทั่งยืนครับ เด็กนั้นไม่ได้ไปไหนแต่อยู่ที่ห้อง พร้อมกับผู้หญิงแนบกาย ตอนนั้นสมองผมมึนงงไปหมด เห็นเพียงร่างสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มที่เตียงและเป็นที่ผมเคยนอน  ผมเตรียมจะเดินหนีออกไปจากภาพเหล่านั้นก่อนสายตาจะไปปะทะกับร่างสูงของเด็กนั้นร่างสูงนั้นหยุดชะงักก่อนแสยะยิ้มแล้วพูดในสิ่งที่ผมไม่คิด

“ไม่มาร่วมสนุกกันหน่อยหรอครับพี่ชาย” คำนั้นออกมาจากปากภพพร้อมกับที่น้ำตาของผมไหล ทำให้ร่างสูงนั้นรีบลุกขึ้นมาทันทีพร้อมพร่ำขอโทษผม ผมจำได้แค่ว่าผมต่อยภพโดยที่อีกฝ่ายไม่ตอบโต้อะไร ก่อนผมจะตวาดไล่หญิงสาวคนนั้นออกไปแล้วจับหน้าภพขึ้นก่อนพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด พร้อมฟังคำที่พร่ำขอโทษของภพ ผมรับฟังเพราะผมรู้ว่าคืนนี้เราทั้งคู่ต่างก็ผิด ผมจึงหยุดและทบทวนฟังอีกฝ่าย ภพกอดผมพร้อมบอกคำที่ผมอยากฟังที่สุด และคืนนั้นทำให้เราต่างก็เข้าใจกันมากขึ้น แล้วเราก็คุยกันทั้งคืน  เล่าเองเขินเองเลยนะเนี่ย อ่ะ ต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีว่าสามีผมเรียกแล้ว 

“ซีโร่ ครับ ทำอะไรอยู่นะ ช้าจัง อาหารเสร็จนานแล้วนะ” สายตาผมละจากคอมพิวเตอร์พร้อมกับเดินไปนั่งทานอาหาร

“ป่าวครับ ผมแค่อ่านนิยายเล่นนะ” 

ท่านผู้อ่านก็อย่าไปกระซิบบอกภพล่ะว่าผมเล่าให้ฟัง เรื่องนี้เรารู้กันแค่ผมและพวกคุณนะ ^^